Dimitri Vantomme heeft de magische 40 bereikt. Deze ‘spring in’t veld’ is naast zanger ook publieksopwarmer, presentator op Ment-TV en FG radio en uitbater van Bonaparte in Antwerpen met succesvolle concepten als Pannekoek en Drama. Maar iedereen kent hem van zijn deelname aan idool en zijn legendarische programma’s op JIM. Dimitri is ook één van de gezichten van Antwerp pride, verkozen tot één van de beste prides in de wereld. In 2019 heeft hij onder meer de ‘personality award’ gewonnen tijdens de Showqueen Awards, waar hij best fier op is. Tijd dus om de persoon achter de media figuur te leren kennen en dat achter de ruwe bolster een blanke pit schuilgaat, dat lees je hier!

Dimitri, je bent 40 jaar geworden. Heb je last van een mid-life crisis?

Ja, toch wel. Ik was onlangs met de baas van ‘Live Entertainment België’ in de zaak die ook de productie doet van ‘Vlaanderen Feest’ (het jaarlijkse feest van de Vlaamse Gemeenschap). We kennen elkaar al heel lang. Hij vroeg hoe het met me was en ik antwoorde ‘drukke zomer’.

Je bent op een leeftijd gekomen dat je je vragen begint te stellen over de dingen die bezig zijn rondom jou. Je bekijkt de dingen vanop een afstand. Dat is niet altijd eenvoudig als je op een rollercoaster zit zoals sommige mensen.

Je bent al jaren een bekend figuur in Antwerpen, maar je bent geen Antwerpenaar?

Ik ben een geboren en getogen West Vlaming. Ik kom uit Moorslede, dat is een klein dorp in West-Vlaanderen.

Had je een gelukkige jeugd?

Wat is geluk? Ik heb vooral geen ongelukkige jeugd gehad. Ik heb fantastische ouders en een heel toffe broer.  Ik heb niet echt het gevoel gehad dat ik iets tekort kwam toen ik aan het opgroeien was. Maar ik voelde me anders dan de anderen. Met alles wat ik deed en zei en uiteraard op vlak van seksualiteit. Ik wist al vrij vroeg dat ik me meer aangetrokken voelde tot jongens. Maar dat is nooit een issue geweest in mijn jeugd. Ik heb mijn ‘coming out’ gedaan op mijn 17 jaar en sommige jongens op school wisten het vroeger. In een heel conservatieve provincie ben ik er heel snel mee naar buiten gekomen. Ik had dan ook een aantal rolmodellen omdat ik heel erg geïnteresseerd was in media. Je had ‘Jo de Poorter’, ‘Yasmine’ en ‘Johan Verstreken die op TV kwamen. Als er nu iemand op TV komt en die is gay, is dat voor de media geen probleem meer.  Je kan zeggen dat ik een zorgeloze jeugd had, maar geen rusteloze! Ik was een heel hyper en actieve jongen.

Je wou al vroeg in de showbizz gaan, maar jouw ouders waren daar niet zo blij mee?

Die waren er niet tegen. Ik heb nuchtere ouders, nog steeds trouwens. Die gaan niet naar alle optredens mee en ze gaan me eerder wijzen op het negatieve dan op het positieve. Maar ik denk dat het is zoals bij velen in de showbizz. Mijn ouders vonden dat ik eerst een diploma moest behalen. Ik had als kind een droom: ik wou zanger worden. En dat idee is altijd gebleven. Totdat ik die vervelende PMS testen moest doen. Daaruit kwam dat ik geen interesse had in de school. En dat was omdat ik alleen iets wou doen in media en showbizz. En daar waren mijn ouders niet blij mee.

Maar je bent wel naar de kokschool geweest in Koksijde?

Ik heb dat gedaan omdat ik van mijn ouders een deftig beroep moest leren. Maar ik wou geen economische of handel doen. Ik was ook heel onrustig. Nu zouden ze dat ADHD noemen, toen was je gewoon een moeilijk kind. Ik was altijd bezig en als er iets werd georganiseerd stond ik op de 1^e rij om de leukste jobs te doen.

 In die tijd was ik veel met eten bezig en stond er soms plots een buffet klaar voor hen en hun vrienden waarmee ze op stap waren geweest. Dat ging mij meer om de show van het presenteren van dat eten, dan om het koken zelf. Daarop stelden mijn ouders voor om koksschool te volgen. Ze zeiden altijd: je mag doen wat je wilt, maar je moet eerst een diploma hebben.

Maar ik wou altijd een van die artiesten zijn van ‘Tien om te zien’. Als ik naar een show kon gaan, was mijn dag goed. En het bizarre is, dat ik nu een van hen ben. Nu zijn wij collega’s die met elkaar praten. Dus het is wel fijn dat ik nu kan doen waarvan ik altijd droomde.

In 2003 heb je meegedaan met idool. Hoe heb je dat ervaren?

Ik heb dat fout aangepakt zoals ik heel veel dingen fout aanpak. Ik heb dat niet positief ervaren omdat ik niet graag verlies. Ik ben wel bij de laatste 50 geraakt. Dat was niet slecht, maar niet goed genoeg, want ik had verwacht de top 5 te halen. Ik heb achteraf beseft dat ik nooit goed ben geweest in te moeten presteren op het moment zelf voor een auditie of een test. Alles wat ik heb binnengehaald van grote opdrachten of interessante dingen, daar heb ik nooit auditie voor moeten doen. Maar alles waar ik screentesten voor moest doen, heb ik nooit gehaald. Ik ben nu eenmaal goed in het spontane.

Ondanks dat is idool toch wel de start van je carrière geweest. Je hebt dan onder meer sodapop gedaan.

Ik had toen al op mijn 19^e Spirit gedaan. We kwamen in alle grote Tv-shows, werden gevraagd op ‘radio 2’ en ‘Donna’. Op 1,5j tijd hebben we 150 optredens gedaan. Spirit was het Vlaamse antwoord op Steps. Over idool heb ik zelfs getwijfeld of ik het zou doen.

Maar de jury was toch niet erg positief tegen over jou?

Ja, ze hadden me gezegd dat ze me niet zagen als een frontman. Ze zagen me eerder in een Boyband fungeren of als backing vocal. Ze vonden dat ik niet genoeg persoonlijkheid had.

Doet dat pijn als je zo een antwoord krijgt?

Ja, wat die jury zei, sloeg op niets. Dat is nu net mijn sterkste punt. Dat heb ik later ook ervaren in mijn presentatie opdrachten en in Bonaparte: ofwel vinden mensen me leuk, ofwel hebben mensen iets tegen me. Ik merk dat ook met de producties die ik nu doe. Sommige producers willen enkel met mij werken als publieksopwarmer en anderen totaal niet. Ik heb een stijl: ‘what you see, is what you get’ en niet iedereen kan daar mee om. En ik had nu net een grote tegenstander van mij in de jury zitten. Die moest me echt niet hebben. Mijn auditie was op zich wel ok, maar ik was op dat moment ook een speciale figuur. Ik had een eigen horecazaak en dan nog wel een karaokebar en ze wisten dat ik een twijfelaar was en heel onzeker.

Ik heb een Boyband geprobeerd en op zich was Sodapop wel leuk en hebben we leuke dingen gedaan. Die zomer stonden we bijna in elke aflevering van ‘Tien om te Zien’ en hebben we eurosong gedaan. Dat pakken ze me niet meer af. Maar na een jaar was het tijd voor iets anders en dan ben ik bij ‘Jim’ begonnen.

Hoe ben je bij Jim TV terecht gekomen?

Door heel hard te proberen.  Vijf jaar aan een stuk heb ik elke 6 maanden een video gestuurd als ze weer eens op zoek waren naar nieuwe VJ’s. Maar dan was er weer het probleem van de screentests en die trokken op niets! Ik werd elke keer opnieuw uitgenodigd, dus moesten mijn video’s wel goed zijn geweest. Ik bleef maar bellen naar die baas voor opdrachten. En ineens kreeg ik een telefoontje. Hij had mijn nummer doorgegeven aan een producer die iemand zocht om belspelletjes te presenteren als vervanger bij ‘Kanaal 2’. Ik moest dan dinsdagnacht  1 programma doen en moest ik op woensdag al eens inspringen. En toen moest ik plots als noodsituatie 1 programma doen op VTM om 11u s’morgens. En dat was blijkbaar goed, want ik had dubbel zoveel mensen die deelnamen aan de show dan bij de anderen. Toen begonnen ze te beseffen dat ik toch speciaal was. Dat heb ik dan 6 maanden gedaan. Vervolgens moest ik mijn solo single gaan voorstellen bij JIM. Dank zij die spelletjes was ik nog mondiger geworden en 2 weken later hebben ze me een live show aangeboden. Die heb ik 4j gepresenteerd en toen is ‘we like to party’ erbij gekomen. En daarna is het management gewijzigd en kwam er iemand die mij niet kon uitstaan. Zo gaat dat soms in de media.

Qua presentatie doe je nu Ment TV. Hoe ben je daar terecht gekomen?

Er zijn een paar programma’s bij Jim die de zender hebben overstegen en waar de mensen nu nog over praten. Ik word nog steeds aangesproken over het programma ‘we like to party’. Mensen posten nog steeds filmpjes op facebook. Dat is crazy.

Zo is het ook bij ‘Ment TV’ gegaan. De zender was aan het groeien en ze hadden een paar speciale afleveringen. En ze vroegen me elk jaar om de kerstspecial te presenteren. Ik wou me in eerste instantie niet binden aan die zender omdat ik niet goed wist wat ik wou. Maar ik kom heel goed overeen met die ploeg. Vlaamse muziek heb ik altijd leuk gevonden. Ze hebben me dan gezegd:’ we hebben een leuk programma voor jou op vrijdag en zaterdag. Zou je dat willen doen?’  De uren bevielen me en ik merk wel dat het veel bekeken wordt. Ik merk dat ook aan mijn boekingen. Doordat ik al heel wat jaren bij Ment TV zit, presenteer ik veel festivals met die muziek. Het is dus heel spontaan gegaan.

Je hebt ook FG radio gedaan

Nog steeds! We doen een aantal events in de zomer waar ik bij ben. Ik heb 2j voor FG gewerkt, maar toen kwamen die problemen met die licentie en dan is die naar ‘Minerva radio’ gegaan in Antwerpen. Daardoor verdwenen we van de FM band. Ons aantal luisteraars daalde snel. Nu is er een oplossing gevonden waardoor we op sommige events live kunnen gaan. Ik mis radio wel heel hard. TV is leuk, maar radio maken is zo fijn! Je kunt er zo spontaan in zijn en ik hou er ook van om naar de radio te luisteren.

Qua muziek doe je eigenlijk wel vrij veel. Je maakt platen onder Dimitri, Dimi, Teek?… in 2018 heb je je eerste Nederlandstalige single uitgebracht. Je hebt ook succes gehad met onder meer ‘Lena’. Wat springt er voor jou uit?

Ik vind dat moeilijk. Ik ben een performer: ik zing graag en sta graag op een podium. Ik wil mensen raken en entertainen met mijn muziek. Maar ik moet populaire muziek maken. Ik weet dat ik geen muziek kan maken zoals ‘Oscar and the Wolf’. Dat werkt bij mij niet en ik heb daar ook geen geduld voor.

Voel je je erkend als zanger binnen de showbizz wereld?

Bij de collega’s zeker. Van hen krijg ik alleen maar lof over mijn manier van performen. Maar bij het grote publiek ben ik niet de zanger. Mensen zien me zo niet en dat vind ik spijtig. Als je na een concert hoort dat je goed kan zingen is dat leuk, maar na 15j is het dat niet meer. Daar zit bij mij een frustratie dat ik dat niet kan bestendigen of bevestigen. Maar ik ben blij dat ik kan zingen en dat ik een stem heb. Ik doe het gewoon graag. Een festival kunnen openen van 45.000 man, dat is gewoon kicken! Natuurlijk zou ik mijn platen graag meer willen horen op de radio, maar ik besef dat dat niet evident is. Ik heb al een aantal top 10 hits gehad. Zelfs een aantal die ik zelf geschreven heb en dan is dat leuk als je jezelf kan horen op de radio.

22j geleden ben je begonnen in Bonaparte. Hoe ben je ooit op het idee gekomen om deze karaokebar over te nemen?

Niet! Dat is gewoon gegaan. Ik wou naar Antwerpen verhuizen en wou gaan studeren bij ‘Studio’. Ik kwam op mijn 16^e hier als klant. Die eigenaars waren ook gay. En mijn neef en ik kregen ineens de vraag van hen om dit over te nemen. Want we waren van plan hier te komen werken. Mijn neef als DJ en ik als student. Mijn ouders zijn zelfstandige en die konden wel borg staan voor een lening. En ineens waren we vertrokken. Op 9 mei ben ik 18 geworden, op 23 mei had ik in Koksijde mijn laatste examen en officieel was de zaak van mij op 1 augustus.

In die 22j heb je hier al heel wat concepten georganiseerd waarvan Pannekoek nog altijd één van de bekendste is. Wat spreekt jou aan om dingen te organiseren?

Dat moet ik nuanceren. Ik heb leuke ideeën, maar ben geen goede organisator. Ik weet me gewoon met de juiste mensen te omringen. Elke woensdag hebben we hier een brainstorm en dan drop ik dingen. En dan merk ik dat de dingen die ik moet opvolgen, niet gebeuren. Ik ben dus gewoon creatief.

Hoe is pannekoek ontstaan? Wel in Nederland heb je heel wat van die bars met een zondagnamiddag programma, waar iemand aan zijn bar staat te zingen en er foute muziek wordt gedraaid. Men begint er te drinken vanaf 16u tot 22u en dan sluiten de bars. Dat wou ik creëren in Antwerpen. In Brussel bestond een soort gelijk concept, maar niet in Antwerpen. Ik had toen al een groot bestand van email adressen van vorige concepten. En zo zijn we gestart. Heel veel dingen zijn spontaan gegaan, maar als ik zie wat we tegenwoordig doen zoals ‘Drama’, dan moet ik alle credits wel aan mijn collega Thierry geven.

Ik entertain graag en ben creatief, maar qua management moet ik me toch laten omringen door andere mensen. En eerlijk, sommige dingen lukken, anderen niet. Zelfs met Pannekoek. Dat bestaat bijna 10j en ik had veel liever gehad dat het om 17u begon en om 22u gedaan was zoals voorzien. Dus het is een goed concept, maar door de jaren heen gewijzigd van het origineel. Ik ben wel goed bezig, maar het kan altijd beter.

Hoe ben je in het Antwerp pride verhaal gerold?

Ik had een zaak op de Grote Markt en dat was er ineens. En met b.v. ‘Europride’ hadden we een grote regenboogvlag aan de gevel hangen.

Ik herinner me nog het eerste gesprek met Bart Abeel. Er was een vergadering waar heel de gay horeca op was uitgenodigd. En ik kwam daar heel fout binnen op die vergadering. Ik was boos dat ze me niet geraadpleegd hadden. Bart heeft me dan met mijn 2 voetjes op de grond gezet en we zijn een koffie gaan drinken. Het bleek dat het heel goed klikte tussen ons. Bart merkte mijn positiviteit die ik negatief op die vergadering had uitgedragen snel op. Ik had goede ideeën zoals het festival op de Grote Markt. In het begin hadden we een klein podium en 3000 man. Dat was heel primitief. 12j later halen we 15000 man.

Ik kan presenteren en liedjes zingen, want dat was toen al mijn job en ik wou dan ook graag de mensen entertainen. Daarna is de vraag gekomen om het mee te organiseren en mee in het bestuur te gaan. Antwerp Pride is na 12j bijna een bedrijf geworden. Het is dank zij de vrijwilligers en de andere bestuursleden dat we zo een event hebben dat perfect naast andere prides kan staan en waar we de Stad met mee hebben.

Antwerpen is altijd een gay stad geweest, maar de laatste jaren sluiten er bars en komen mensen niet meer speciaal naar Antwerpen om uit te gaan. Ervaar jij het gaylife anders dan 10j geleden?

Ja, ik was er onlangs nog over bezig met anderen en stelde me de vraag waaraan dat ligt. Ik denk dat het vooral te maken heeft met een andere manier van op stap gaan. Mensen vliegen voor 40 euro naar een bestemming. Het rijden wordt ook afgeschrikt. En terecht: dronken rijden kan gewoon niet! Maar ik denk dat de toekomst anders zal zijn. De huidige generatie jongeren voorziet een BOB.  Dat is anders met onze generatie. En ook de werken in Antwerpen. Na 2 jaar weten de Nederlanders het gewoon niet meer. Maar aan de andere kant komen ze nog wel naar de Pride. Ze kennen het wel. Een stad evolueert gewoon. Kijk maar naar Amsterdam. De Regulierdwarsstraat is ook niets meer. Maar Antwerpenaren zelf klagen ook al snel. Er begint iets nieuws en ze zijn er allemaal. De 2^e keer zijn ze met de helft en de 3^e keer zijn ze het al beu. Sommige mensen hebben spijtig genoeg op alles commentaar.

Zijn gays geen moeilijker publiek dat het altijd maar beter en nieuwer wil hebben?

Dat weet ik niet, want ik merk dat bij hetero’s ook. We krijgen ook meer prikkels en zien de filmpjes van grote festivals en grote circussen. Mensen mogen dan ook veeleisend zijn. Het is aan ons om daarop in te spelen. Dat merk je ook met Pannekoek. 3 van de 4 zondagen proberen we veelzijdig te zijn binnen ons concept. Dat maakt ons extra creatief. Ik ben ook blij dat Antwerp Pride zo gegroeid is en dat er zoveel nieuwe mensen mee aan boord zijn genomen. En we hebben het geluk dat we een Bart Abeel hebben. Die mens is visionair. Die kan bruggen bouwen tussen mensen en organisaties. Ik ben blij dat we voor die doelgroep werken.

Zijn we niet meer een evenementenstad aan het worden met een Leatherpride, Showqueen Awards, Antwerp Pride Mister Gay Belgium, Unicorn… i.p.v. een barstad?

Ja, maar ook hier. Dat is, bij de hetero’s ook. Als je ziet hoeveel discotheken er nog over zijn? 5j geleden waren ze 3 dagen per week open. Nu nog maar 1 dag per week. Er is gewoon een andere cultuur. Mensen willen naar festivals gaan. En wie zegt dat het binnen 5j niet anders zal zijn. Ik zit hier al 22j en soms denk ik: ‘oei’, maar dan moet je plots wekelijks een bericht posten dat je personeel zoekt omdat je het niet meer aankan van het vele volk in de zaak. Wat ik erg vind is dat mensen klagen dat er in Antwerpen niets is te doen. Maar er is zoveel te doen in deze stad en ze maken gewoon geen tijd om dat te ontdekken. Een voorbeeld is pannekoek. Het is hier vaak heel druk, maar op een rustige zondag ga je net zien dat de klagers binnen zitten. En die gaan dan rondvertellen dat het niets meer is, terwijl je net 6 zondagen full house hebt gedraaid. De sterkte van Bonaparte is dat iedereen hier welkom is en dat gays welkom zijn op zaterdag en hetero’s op pannekoek.

Ben jij een moeilijk persoon om mee samen te werken?

Ik heb wat problemen gehad in het verleden waardoor ik niet de meest gemakkelijke persoon was. Ik kan heel moeilijk mijn focus op iets houden. Op het moment dat ik iets wil doen of waar ik op gefocust ben, dan verdwijnt dat heel snel. En dan besef ik dat het voor mijn team niet altijd even gemakkelijk is als ze mijn kuren erbij moeten nemen. Maar als publieksopwarmer werk ik voor de grootste productiehuizen. En ik doe dat al seizoenen lang. Ook doe ik veel festivals en host ik voor grote klanten al 10 jaar. Ondanks dat ik misschien niet de meest gemakkelijke mens ben, zal ik mijn job wel goed doen.

Maar je kunt niet ontkennen dat je over de tongen gaat bij mensen in de gaywereld van Antwerpen. Sommigen houden van jou en anderen vinden je een dikke nek. Wat doet dat met jou?

Ik vind dat echt heel erg. Dat is ook de bolster die ik bij idool had. Ik ben zo onzeker over mezelf. Ik hoor dat ook regelmatig van mensen die me leren kennen dat als ze me beter kennen zeggen dat ze een ander beeld hadden van mij. Ik hoor dat zo vaak en ik weet niet hoe dat komt waarom ik zo doe bijvoorbeeld. Want er zal wel iets van waar zijn dat ik een masker opzet of dat ik me anders voordoe dan ik eigenlijk ben. En dat geeft een dubbel gevoel. Mensen denken vaak dat ik een degoutante gast ben tot ze me beter leren kennen. Dat is een vergiftigd compliment krijgen. Ik heb vroeger altijd gewild dat iedereen mij graag zag en ik besef met ouder te worden dat dat niet kan. Je kunt niet iedereen plezieren. Uiteindelijk zijn er heel wat mensen die van heel ver komen en hier elke week zitten. Ik weet niet of ze voor mij komen, maar zo slecht zal het hier dan ook wel niet zijn.

Heb je het gevoel soms dat mensen schijnvriendschappen willen aangaan net omdat je Dimitri bent en bekende Vlaming?

Dat is een mes dat aan 2 kanten snijd. Je hebt snel door waarom iemand met jou contact zoekt.  Soms kom je met mensen heel goed overeen waar je het totaal niet van verwacht. Maar ik heb wel zoiets van: ‘als je fouten maakt in een vriendschap en je leert uit die fouten, dan blijf je vrienden’. Dat is gewoon menselijk. Ik vind dat een goede vraag, want ik merk dat er heel wat mensen zijn die me haten, maar dat er heel wat zijn die me niet haten.

Zijn er dingen die je in je leven nog wil realiseren?

Weet je wat ik geleerd heb met de jaren? Als kind en tiener heb je dromen en ik heb die allemaal verwezenlijkt. Bonaparte bijvoorbeeld was geen droom, maar het heeft er wel voor gezorgd dat ik een groot deel van die dromen heb kunnen verwezenlijken. Ik weet nog goed dat toen ik de 1^e keer in Las Vegas stond voor een clip, dat ik trots was dat ik dat kon. Het Sportpaleis, muziek, presenteren. Dat zijn dromen die allemaal zijn uitgekomen.

Ik heb nog heel veel dromen, maar ik ga die niet meer benoemen want als een droom niet uitkomt, is dat voor mij een soort falen. Maar ik ben zo blij dat mensen in mij geloven als b.v. presentator of publieksopwarmer. Ik heb doelen, maar ben wel rustiger geworden met de jaren om die doelen te behalen. Ik probeer een balans te vinden in mijn leven. En ik denk van zodra ik die balans heb gevonden en mezelf liever ga zien, ik de mensen rondom mij liever ga zien. Ik denk dat ik dat te weinig doe; de mensen rondom mij graag zien. En ik denk dat dat de reden is waarom mensen mij een dikke nek vinden, terwijl ik in het echt onzeker ben van mezelf. Ik heb veel kwaliteiten, maar waar ik goed in ben is een crowd pleasen. En ik zou mezelf wat meer moeten pleasen om de mensen rondom mij te kunnen pleasen!

Je bent nog maar 40, Dimitri!