Wat ooit een eenmalig event zou zijn, is uitgegroeid tot een gerenommeerde verkiezing: Mister Gay Belgium. De bezieler en strenge huisvader van dit project is Bram Bierkens. Een man die van alle markten thuis is: zingen, presenteren en organiseren. Voor één keer heeft hij zijn media training opzij gezet om te praten over zijn leven, zijn carrière, zijn respect voor Ivan en zijn liefde voor Raf. Maar ook zijn ergernis over de negatieve aspecten in zijn leven. Leer de man kennen achter Bram Bierkens.

Bram, je bent een jongen uit Mol. Hoe heb je je jeugd beleefd?

Ik heb een leuke jeugd gehad en ben blij dat ik opgroeide in een familie waar iedereen me nam zoals ik was. Ik ben nogal uitbundig en was geen eenvoudig kind. Al vroeg wist ik wat ik wou: mijn eigen hotel of horecazaak. Na 6 jaar hotelschool te hebben gedaan en een diploma te hebben behaald, heb ik er nooit meer iets mee gedaan. Ik heb ook op internaat gezeten omdat ik dat zelf wou en dat was best een fijne tijd. Op een internaat was men ook streng en dat gaf je structuur. Ik had dat nodig en het heeft me gebracht heeft tot waar ik nu ben. Tevens was ik leider bij de scouts, waar ik een warme vriendengroep aan heb overgehouden. Ik kan zeker niet klagen over mijn jeugd.

Je wou al op jonge leeftijd dansen, zingen en model worden. Op je 16^e deed je al mee met modellenverkiezingen. Hoe was die ervaring op die leeftijd?

Dat klopt. Ik heb altijd al een passie gehad voor acteren. Op school stak ik altijd de shows in elkaar en op schoolfeesten was ik altijd degene die creatief uit de hoek kwam. Mijn ouders vonden dat ik eerst een stiel moest leren. Ze zeiden dat je van een modellen carrière niet kon leven. Ik presteerde ook goed op school en dan mocht ik van mijn ouders er dingen naast doen. Ik heb bijvoorbeeld dan meegedaan aan ‘mister Kempen’ en ‘mister Benelux voor tieners’. Maar ook tv en radio waren een passie van mij. Het zat er al van jongs af aan in om in de entertainment business terecht te komen, ook al waren mijn ouders daar geen voorstander van.

Toen kwam het VTM programma ‘Toast Kannibaal’. Hoe zijn jullie daar ooit in terecht gekomen?

Dat was een fantastische ervaring voor mij. Mijn ouders vonden dat wij nogal luxueus waren opgevoed en dat we niet goed beseften dat er aan de andere kant van de wereld mensen waren die het minder goed hadden. VTM zocht toen avontuurlijke gezinnen om mee te doen aan een buitenlands avontuur. We wisten ook niet waar het zou doorgaan. Het was de bedoeling dat je 4 weken ging leven zoals die mensen in dat land. Heel naïef zoals we waren hebben we ons ingeschreven en zijn we door de zware selecties geraakt. Voor we het wisten zaten we op een vliegtuig richting Togo in Afrika om 4 weken te leven bij een lokale stam. Dat was heel onrealistisch, vreemd en hard. Achteraf bekeken was het wel een fijne ervaring. Daar aangekomen wou ik onmiddellijk terug vertrekken. Het eten was er niet te vreten en die mensen spraken Tandermans, een taal die je niet verstond. Voor mij was dit meer dan een cultuurshock. Bij aankomst ben ik direct beginnen huilen. Maar ik ben toch blij dat ik die 4 weken ben gebleven. Zou ik het opnieuw doen? Neen!

Maar het is wel de start van jouw carrière geweest.

Dat wel. Het programma had 1,5 miljoen kijkers. Het was het eerste programma met Vlaamse gezinnen in het buitenland. We hadden nooit gedacht dat dit zo een impact zou hebben. Iedereen sprak erover. Eerlijk gezegd zou ik zonder dit programma misschien nooit doen wat ik nu doe. Ik heb dingen kunnen doen dank zij die bekendheid. Ik heb van die bekendheid gebruik gemaakt omdat je anders na een tijdje in de anonimiteit zou verdwijnen. Na het programma ben ik een opleiding ‘pr en communicatie’ gaan studeren. Zo ben ik bij VTM terecht gekomen en heb ik mee het derde seizoen van ‘Toast Kannibaal’ gemaakt. Vervolgens ben ik begonnen te zingen en te acteren en evenementen te organiseren. Dus ben ik VTM heel dankbaar.

In Nederland is het programma uitgezonden onder de naam ‘Groeten uit de Rimboe’. Heb je daar iets van gemerkt?

Al die gekke Nederlanders kwamen bij ons in de bakkerij met de bladen die bij hen verkocht werden,  om ze te laten signeren. Het was net de eerste editie van ‘Big Brother’ en ik stond elke week wel in één of ander blad met zaken uit het programma of uit mijn privé leven. Je werd plots bekend en dat voelde vreemd aan. In Nederland was dit programma een hype. We waren voor hen ook heel toegankelijk doordat ik meewerkte in de bakkerij.

Je bent toen met een zangcarrière begonnen en hebt een aantal platen uitgebracht. In die tijd floreerde immers de Vlaamse muziek. Ben je tevreden over die carrière?

Vroeger werd je aangesproken om andere dingen te gaan doen als je in een reality-tv programma had gezeten. Ik ben eerst gevraagd om in een boysband te gaan met de andere jongens van ‘Toast Kannibaal’. Na een stemtest bleek dat ik de enige was die een beetje kon zingen en dan zijn ze enkel met mij verder gegaan. Ik vond dat wel fijn, maar ik heb nooit met het programma meegedaan met het idee om er een carrière uit te stampen. Maar als mensen in jou beginnen te investeren, een management op poten zetten, je singles mag uitbrengen, videoclips mag opnemen en boekingen binnen krijgt, dan doe je dat. Ik stond plots in de zomertour met Get Ready. Maar ik heb snel gemerkt dat de Nederlandstalige muziek die ik bracht niet helemaal mijn ding was. Ik zat meer in de stijl van Wim Soutaer en Gene Thomas, de emo pop. Dit terwijl het schlager-gegeven meer scoorde in Vlaanderen. Drie jaar lang heb ik tenten afgeschuimd. Toch haalde ik er minder voldoening uit dan de andere projecten die ik deed. Ik organiseerde events voor LGBT’ers, werkte in een boekingskantoor en maakte televisie programma’s. Dat gaf me meer voldoening. In 2007 deed ik drie optredens per dag en ten overstaan van mijn collega’s vond ik dit minder leuk en wou ik het niet langer combineren. Het is ook niet eenvoudig om constant de radio te halen. Ik heb dan ook beslist om andere dingen te doen en te stoppen met mijn zang carrière. Soms mis ik het nog wel als ik terug kijk naar de videoclips op YouTube.

Jouw laatste single was van 2014: ‘De Pintjesdans’. Dat is ondertussen vier jaar geleden. Heb je het gevoel dat je je zangcarrière nieuw leven wil inblazen of is het goed geweest?

De Pintjesdans was een nummer waarvan ik vond dat het er nog moest zijn. In het Nederlandstalige circuit kreeg ik constant de opmerking dat ik niets met mijn naam had gedaan. Door in de studio te zitten voor een ander project ben ik bij een tekstschrijver terecht gekomen. Hij had al jaren een single liggen die perfect bij mij paste. Het was bijna carnaval en we hebben die plaat opgenomen. En uiteindelijk was dit één van de betere successen. Het lied werd op MNM en Qmusic gedraaid. Er werd uiteraard wat lacherig over gedaan in ondermeer ‘De Grote Peter Van de Veire Ochtendshow’. Maar ik mocht het daarna live gaan zingen bij Qmusic en een praalwagen in Aalst draaide constant mijn nummer. Toen werd ik gebeld door MENT TV en de plaat sloeg opnieuw aan. Terwijl het aanvankelijk gewoon als grap bedoeld was . Soms zit het succes in de singles waarvan je het helemaal niet verwacht. Kriebelt het nog? Ja! Ik heb voor ‘Komen Eten’ een Vlaamse artiestenweek gedaan en als ik dan van mijn collega’s hoor wat ze allemaal doen, kriebelt het weer. Dus sluit ik niet uit dat ik misschien ooit nog een nieuwe single zal maken. Ik deed misschien de laatste jaren te veel waardoor ik een keuze moest maken. Maar ik voel dat ik de energie heb om er weer tegen aan te gaan. Anderhalf jaar geleden had ik dat niet meer. Dus sluit ik het niet uit.

Een ander talent van jou is presenteren. Hoe ben je hier in terecht gekomen?

Ik ben daar in gerold via evenementen. Als je een presentator moet boeken, kost dat veel geld… dus deed ik het zelf. Mijn management vond dat ik dat zelf kon en als ik het achteraf op tv zag, vond ik het best oké. En ik doe dat ook wel graag. Ik presenteer al jaren zelf de finale show van Mister Gay Belgium en mensen vragen zich af: waarom presenteren en organiseren? Het lijkt voor hen wel de Bram Bierkens show. Maar ik vind zelf dat ik hier heel veel voldoening uit haal en doordat ik de show zelf presenteer, heb ik hem zelf in de hand. Ik heb ook andere events gepresenteerd zoals de zomertour met Stan van Samang.  Zoals ik reeds zei, ik haal er meer voldoening uit dan van zingen op een podium. Ik kan er mijn ding mee doen al ben ik altijd heel zenuwachtig. Mensen geloven dat niet, maar voor ik het podium van Mister Gay Belgium  betreed ga ik dood van de stress. Ik ben ook bang dat ik mijn teksten vergeet. Dat is ook de reden waarom ik minder graag zing. Ik heb altijd faalangst gehad. Ik ging niet graag naar school omdat ik niet graag examens aflegde. Ik werd niet graag beoordeeld. Bij Mister Gay Belgium voel ik me safe omdat ik het format ken. Maar als je goed oplet, sta ik de eerste drie minuten te beven op het podium. Bart Peeters heeft me ooit gezegd dat dat normaal is. Als je geen kick meer krijgt en geen adrenaline meer voelt, is er geen emotie meer en dan kan je er beter mee stoppen.

Maar als je naar je collega’s kijkt: Dimitri Vantomme presenteert op MENT TV, Jens Geert op OUT TV. Jou zien we nooit in een tv-programma.

Kurt Rogiers, die in mijn jury zat, gaf me ooit een mooi compliment. De ochtend na de finale van Mister gay Belgium stuurde hij mij een sms om te zeggen dat het een leuke show was, maar dat hij vooral onder de indruk was van mijn presentatie. En los daarvan, dat hij nog nooit van mij gehoord had. En ik hoor dit compliment vaak van collega presentatoren. Alleen is de vraag weer, en dat ligt aan mezelf, heb ik ooit een casting meegedaan voor OUT TV? Neen. Heb ik ooit iets gedaan met MENT TV, b.v. castings of screentests? Neen, ik heb dat nooit gedaan. Dus denk ik dat de fout meer bij mezelf ligt. Ik voel dat niet als miskenning. Moet ik dat er ook nog bijdoen, is eerder mijn bedenking. Er zijn maar 24 uren in een dag en mensen weten niet dat ik daarnaast nog 6 van de 7 dagen tv maak. Ik heb ook lange dagen: van 8 uur ’s morgens tot 4 uur ’s nachts sta ik op de set voor opnamen. Ik organiseer Mister Gay Belgium en heb daarnaast nog een aantal toffe projecten om erbij te doen. Dus denk ik dat het meer tijdsgebrek is. En laat ons eerlijk zijn, ik denk niet dat Jens van zijn presentatie bij OUT tv kan leven en ook bij MENT TV is dat zo. Dus, het kan allemaal wel leuk zijn, maar als je daar je boterham niet mee verdient, is het een hobby. Ik heb al 1 grote hobby en dat is Mister Gay Belgium.

Ondanks dat financiële, zij komen beiden op tv. Voel je je niet miskend?

Ik vind dat dubbel. Als ik morgen een screentest zou gaan doen bij OUT tv, weet ik niet of ik word aangenomen. Mochten ze mij de vraag stellen om een programma te doen, zou ik dat misschien wel overwegen. Maar ik vind ook dat als je iets doet, je het goed moet doen. In een ver verleden ben ik door JIM tv gevraagd om een programma te presenteren. Ik was daar het gezicht van, maar omdat er geen budget voor was is dat programma afgevoerd. Ik werk heel graag samen met die zenders, maar ik weet niet of ik de persoon ben om dat te doen. Ik zou dan liever zoals Niels Destadsbader jury zijn in een programma. En laat ons eerlijk zijn: er zijn ook betere presentatoren dan ik. Ik krijg weliswaar positieve feedback van Jens en Dimitri, maar ik moet er misschien meer mee gaan doen.

Evenementen organiseren is ook een belangrijk luik voor jou. In 2009 ben je begonnen met ‘Pink Nation Exclusive’. Wat was dat eigenlijk?

Dat was een exclusief event voor LGBT’ers. Het was de bedoeling om 1 keer per jaar de Nacht van Exclusief  voor LGBT’ers en friends te organiseren. Dit met standen, artiesten, een red carpet, vip, eten en drinken. Alles erop en eraan. Dus eigenlijk een decadent feestje. Ik heb dat georganiseerd voor ‘All entertainment’, een evenementen bureau waar ik voor werkte. Ik was eigenlijk het gezicht van dat event. Ik moest mensen warm maken om daar heen te komen. Ik had ook een promo team dat naar discotheken ging. We deden dat event op een locatie die verschilde van waar mensen altijd naartoe gingen. Ik heb dat een paar jaar georganiseerd, tot ‘All entertainment’ er de stekker uittrok. Dat event koste heel veel geld. Het was wel rendabel, maar ik werd voor de organisatie ervan in dienst genomen en dus betaald. Als je dat naast elkaar legt, wordt dat een ‘break even’ operatie. Ze hadden dan een voorstel voor een vierde editie: een light versie. En als ik iets moet organiseren dat minder is dan de vorige edities, dan stopt het voor mij. Vervolgens hebben ze gekeken of ze het alleen konden organiseren, maar hun steunpilaar was weg. Ze zijn er dan maar mee gestopt. En laat ons eerlijk zijn: we zitten in een gemeenschap waar iedereen verwacht dat ze op een guestlist staan, gratis binnen mogen en gratis eten en drinken krijgen. Maar de tijd van gratis is gedaan, want er is geen budget meer voor. We hebben ooit een editie gehad met internationale Eurovisie kandidaten. Mensen moesten 24 euro betalen en vip’s 69 euro en dat was toen veel geld. In andere sectoren betalen mensen dat met plezier, maar in onze gemeenschap willen ze naar decadente feestjes gaan en er niet voor betalen. Dat is de ondergang geweest van ‘Pink Nation’ en andere events en party’s. Niettemin heb ik het graag gedaan en heb ik er mijn naam in de scene mee gemaakt. Ik ben ‘All entertainment’ daar heel dankbaar voor.

In 2013 ben je begonnen met Mister Gay Vlaanderen, jouw kindje. Hoe ben je op het idee gekomen dat te organiseren?

Dat jaar werden de World Outgames georganiseerd in Antwerpen. Ivan Denis (zijn toenmalige partner, n.v.d.r.) en Kate Ryan waren de ambassadeurs van het project. Daaraan gekoppeld vond ook Mister Gay World in Antwerpen plaats. Dat was de reden waarom we Mister Gay Vlaanderen hebben opgericht. We hadden geen deelnemer voor Mister Gay World. Dat is als het Eurovisiesongfestival organiseren en zelf niet deelnemen. In die tijd gaf ik mediatraining bij verschillende miss verkiezingen. Ivan vroeg mij of ik met mijn ervaring dit niet wou organiseren voor één jaar. Ik dacht toen dat niemand zat te wachten op een miss en mister verkiezing. Dus heb ik dat toen enkel gedaan om ons land uit de nood te helpen. En met het idee om het kleinschalig te houden. Dat heeft ervoor gezorgd dat we veel persaandacht kregen en mensen het een leuk concept vonden. Toen dachten we om het verder te blijven organiseren. Later is het Mister Gay Belgium geworden, met dank aan onze premier Charles Michel.

Iedereen weet dat die naam Mister Gay Belgium bij een andere persoon zat. Hoe is het jou gelukt die naam te krijgen?

Dat is een heel gedoe geweest. Mister Gay Belgium was misschien 3 keer georganiseerd vanaf 2007 en was helemaal niet hetzelfde als nu. Dat was toen een verkiezing waar jongens het grootste deel van de tijd op een podium stonden in ondergoed. Ik wou meer dan dat. De eigenaar van de naam wou het wel verkopen, maar wij zijn een vzw en hadden daar helemaal geen budget voor. Hij vroeg duizenden euro’s voor een naam die eigenlijk een lege doos was. Na 3 jaar Mister Gay Vlaanderen begonnen we te groeien en gingen we naar internationale wedstrijden: Mister Gay Europe en Mister Gay World. We moesten toen telkens zeggen: Mister Gay Vlaanderen uit België. Dat klonk raar. We beseften dat de naam België ons een grotere markt zou geven, ook wat betreft partnerships en sponsoring. We wilden ook de premier tegemoet komen. Charles Michel was lid van onze jury. We zijn toen gaan informeren of de naam nog steeds te koop was. Na veel mails en telefoons hebben we die naam gekocht. Ik heb als bestuurder van de vzw de investering gedaan uit mijn persoonlijk budget.

Hoe heb je Ivan Denis leren kennen?

Ivan heb ik leren kennen via een casting die ik deed voor dat JIM-tv programma. We hadden daar een stukje over comming-out van jonge mensen en hoe het voor hen was geweest. Ivan was de enige die via een soort Facebook kanaal voor lgbt’ers niet had gereageerd op mijn bericht. Na het programma heb ik hem een bericht gestuurd met de vraag waarom hij niet reageerde. Zo zijn we aan de praat geraakt en we hebben een hele nacht gepraat via msn. De volgende dag hebben we dan afgesproken en we zijn nooit meer van elkaar weggegaan. We zijn acht jaar samen gebleven.

Hoe belangrijk is Ivan in je leven?

In die acht jaar was Ivan heel belangrijk. Nu nog steeds, want ik zie hem nog steeds als een goede vriend. We hebben heel mooie en minder mooie dingen meegemaakt.  Wat voor mij belangrijk is, is dat we die periode hebben gehad. Het is nog altijd moeilijk om erover te praten. Je wist die acht jaar niet weg. We hebben samen events georganiseerd, samen een ringen collectie op de markt gebracht en samen Mister Gay Belgium op de kaart gezet. Ivan en ik waren een gouden duo. Maar na een tijdje groei je uit elkaar. En ik heb daar misschien niet altijd op gelet. Onze interesses waren verschillend. Ivan was niet meer zo geïnteresseerd in Mister Gay Belgium en had andere prioriteiten. Hij vond dat er heel veel van ons persoonlijk leven naartoe ging, wat ook waar is. We kwamen enkel nog buiten voor Mister Gay Belgium. En dan heb ik nog mijn drukke baan. We leefden uiteindelijk naast elkaar. En als partner van… is dat niet altijd zo fijn.

Heb je geleerd uit die fouten van de vorige relatie om de relatie met Raf te doen slagen? Je bent bijvoorbeeld samen naar Milaan geweest. Ik kan me niet voorstellen dat je de laatste jaren met Ivan samen naar Milaan zou gegaan zijn.

Milaan was ook niet voor vakantie, maar voor de shoot van Mister Gay Belgium. Alle reizen die ik in het verleden heb gemaakt, waren allemaal in het kader van Mister Gay. Mijn grote vakanties zijn Mister Gay Europe en Mister Gay World. Milaan was de fotoshoot voor het tijdschrift ‘The Gay Issue’. Ik ben er amper drie dagen geweest en heb er gewerkt. Raf was er wel bij, net zoals Ivan er altijd bij was. Alleen vond Ivan het op het laatste niet meer zo leuk. Voor hem was dat geen vakantie en hij zag me de helft van de vakantie niet wegens verplichtingen. We aten samen en verder liep hij gewoon overal mee naartoe. Twee jaar geleden had hij al gezegd dat het voor hem niet meer hoefde. Hij was die verkiezing beu. Maar ik wou het wel blijven doen.

Maar ik zie jou met Raf af en toe aan de toog van een bar zitten. Iets dat jij met Ivan de laatste jaren nooit deed. Besef je: ik moet daar meer aandacht aan besteden?

Ik zou liegen als ik ja zeg, want dat is niet waar. Ik ben nog steeds even gedreven. Soms zegt hij: het is weer Mister Gay of iets anders. En als ik met Raf op café was, was dat om een magazine te halen waar ik in stond. Dan was dat om er eentje te drinken en dat magazine mee te nemen. Ik besef wel dat mijn leven niet alleen Mister Gay is. En ik besef dat als ik verder zou leven zoals ik altijd deed, ik Raf ook zal kwijtspelen. En misschien wel sneller dan met Ivan. Ivan heeft dit samen opgestart, Raf is Mister Gay Belgium geweest en heeft nooit de intentie gehad om dit mee te organiseren. In het begin van de relatie met Ivan deden we ook veel gemeenschappelijke zaken en als ik nu met Raf in het begin al niets meer samen zou doen, heb ik wel een probleem. Ik zorg wel voor meer quality time en we hebben samen een huisdier om voor te zorgen. Misschien was dat wel wat Ivan miste in de relatie en ik kan dat begrijpen. Ik ben niet altijd de beste partner geweest en omgekeerd hij ook niet. Er waren momenten dat ik Ivan hard nodig had en hij me niet 100% steunde. Wat ik wel mooi vind is dat we er samen uitgeraakt zijn, zonder veel drama. We voelden beide aan dat dit de beste beslissing was. Dat maakt het nog moeilijker. Ik had misschien graag één keer met hem zware ruzie gemaakt, de deur dichtgeslagen en gezegd dat ik hem nooit meer wou zien. Nu zitten we in een grijze zone dat we eigenlijk geen ruzie hebben. Maar elke keer ik Ivan zie voel ik me slecht. We hebben bijvoorbeeld Facebook herinneringen die telkens naar boven komen. Ik krijg er nog een krop van in mijn keel. Ik dacht altijd dat Ivan de ware was waar ik mee ging trouwen en plots is hij er niet meer. Ik heb het er nog steeds moeilijk mee. Soms vraag ik me af: ‘Heb ik het niet te snel opgegeven? Had ik er niet aan moeten werken? Was het wel de juiste keuze ?’ Dat is erg voor Raf hè! Die heeft meegemaakt dat ik hier zat te wenen voor Ivan. Ik twijfel veel, maar ben nu wel heel gelukkig met Raf. Wat ik nu heb, miste ik heel erg in mijn vorige relatie op het einde.

Je bent een bekende figuur in het LGBT-milieu en een mediafiguur. Soms krijg je bagger over je heen. Ik wil een aantal zaken daarvan aanhalen om jouw versie daarvan te horen. Laat ons starten met de situatie met Tom Smets, één van de kandidaten van Mister Gay Vlaanderen. Er is daar heel veel over geschreven. Men betichte jou ervan dat je het deed met je kandidaten. Hoe heb je die periode beleefd?

Dat was verschrikkelijk. Ik besefte dat er ooit een moment ging komen dat mensen dat gingen zeggen. Dat verhaal van Tom raakte me. Ten eerste was er niets van aan en ten tweede dachten mensen ‘waar rook is, is vuur’. Uiteindelijk was dat verhaal onwaar en dat deed iets met mij. Ik moest me verdedigen voor iets dat ik niet gedaan had. Ik moest een rechtszaak aanspannen die voor mezelf en voor mijn onderneming veel geld koste. En dat voor iemand die het geld niet had om dat ooit aan je terug te betalen. Ik heb die zaak in eerste aanleg twee keer gewonnen. Tom Smets kwam nooit opdagen, maar heeft in het laatste verhoor toegegeven dat dit verhaal gelogen was. ‘Dag Allemaal’ heeft daar anderhalve pagina aan gewijd, radio en tv hebben erover geschreven en gerapporteerd. Maar toen Tom toegaf dat het gelogen was, heeft geen enkel mediakanaal dit opgepikt. Die situatie heeft me jaren achtervolgd. Nu met de relatie met Raf komt dit terug naar boven. Dit is dus bullshit! Ik heb zwart op wit op papier staan dat Tom Smets verklaart dat het gelogen is en hij uit de wedstrijd wou stappen. Op die manier kon hij vanonder de overeenkomst geraken. Dit is de foutste en lafste daad ooit. Als Tom me tegenkomt, gaat hij nog in een grote boog om me heen. Wat hij heeft gedaan is beschamend. Dit heeft mijn imago en geloofwaardigheid aangetast. Als ik er aan denk, word ik opnieuw boos. Hij begreep op zijn 19 jaar niet wat dit zou aanrichten. Je hebt een schandaal en plots bellen partners en sponsors naar jou. Je moet die mensen hun vertrouwen terug winnen omwille van iets dat niet waar is. Heeft me dat getekend? Ja! Sindsdien hou ik grote afstand van de kandidaten. Tijdens de wellness avonden ga ik aan de bar zitten. Dat is erg hè!

Nu zeggen ze met Raf dat ik een relatie heb met een voorgaande mister. Het was trouwens Raf die gezegd had dat hij mij zag zitten. Dat is pas in Stockholm otstaan. Ik zou nooit die stap hebben gezet, had Raf dat niet aangegeven. Ik zou nooit iets beginnen met mijn kandidaten. En ik ben ook niet samen met de winnaar, want hij was toen al mister af! Ik heb er wel lang over nagedacht, maar vond er niks mis aan. Ik besefte wel dat er reacties op zouden komen. Maar waarvoor moest ik kiezen? Voor mijn eigen geluk of denken aan wat de mensen zouden zeggen? We hebben dat samen beslist en eigenlijk waren de reacties achteraf vrij goed.

Maar in je gezicht zijn mensen vaak vriendelijk. Achter je rug klinkt het verhaal dat je al met Raf samen was in de periode van Ivan.

Dat is totaal onwaar. Ik heb ook tegen Raf gezegd dat mensen zouden denken dat hij daardoor zijn titel heeft gewonnen. Ik vind dat erg voor hem. Toen Raf op de casting binnenkwam, was dat helemaal mijn type niet en was ik dat waarschijnlijk omgekeerd ook niet. Maar als je een jaar met elkaar samenwerkt, leer je elkaar beter kennen. Trouwens iedereen kan de punten inkijken. Ik geef zelf geen punten. In geen enkel onderdeel doe ik dat. Er is al veel geschreven en geroddeld over Mister Gay Belgium, maar nog nooit dat de wedstrijd niet eerlijk verloopt. Raf was een terechte winnaar en heeft een mooie campagne neergezet. Het zou erg zijn mocht dit alles overschaduwen.

Een laatste roddel: Ivan was een goed handboogschutter. Hij werd wereldkampioen bij de junioren. Er wordt gezegd dat het jouw schuld was dat hij gestopt is. Doet het pijn als je zo iets hoort?

Tuurlijk doet dat pijn! Ivan heeft die keuze zelf gemaakt. Hij heeft zijn sport opgegeven omdat hij op was en het systeem van ondermeer BLOSO niet meer deugde! Het enige wat hij nog kon doen na zijn wereldkampioenschap was achteruit gaan en dat is erg voor een topsporter. Hij wou stoppen na de World Outgames. Ik heb daarvan afgezien en heb geweend toen hij zijn laatste wedstrijd schoot. Ik denk dat Ivan iemand was die met de juiste omkadering ver zou geraakt zijn, want hij had veel talent.

Ivan heeft wel iets dat jij niet hebt! Een Wikipedia-pagina!

Heb ik dat niet? Ah oké!

Maar Ivan zal altijd een deel van mijn leven blijven. Nu is dat moeilijk en we zeggen wel hallo als we elkaar tegen komen, wat heel vaak is. Maar dat is geen evidentie voor hem. Ik denk dat hij daar nog erg onder lijdt.

Hoe heeft hij erop gereageerd dat jij een nieuwe relatie had?

Hij was de eerste naast twee goede vrienden die dat wist. Ik ben het hem ook zelf gaan vertellen. Elk interview dat ik gegeven heb over de relatie heeft Ivan nagekeken. Ik wou ook niet dat er negatief over hem werd gesproken. Ik ben altijd met heel veel respect met hem omgegaan en hoop dat het op vriendschappelijk vlak ooit terug wordt zoals het was. Alleen besef ik dat het voor hem moeilijk is dat zijn plaats is ingenomen en dan nog wel door een ex- mister. Ik hoop dat hij ook gelukkig wordt met iemand, maar weet dat hij nu heel verdrietig is.

Ben je een rancuneus persoon of leer je met die kritieken leven?

Je leert daarmee leven, maar ik kan vergeven maar niet vergeven. Er zijn mensen die dingen gezegd hebben die niet zo mooi waren. Tom Smets en ik zullen nooit goede vrienden worden. Ben ik nog steeds boos op hem? Ja! Zal ik het hem ooit vergeven? Misschien wel. Maar dat heeft heel veel pijn gedaan en heeft heel veel geld gekost aan advocaten en procedures. Eerlijk? Ooit komt er een moment dat Tom nog aan mij gaat denken. Ooit gaat die mij dat terugbetalen, want hij heeft nu niets. Hij kan denken: ik geraak er nu mee weg, want hij staat nergens officieel geregistreerd. Maar wees gewaarschuwd: de dag dat hij een verblijfsadres heeft, ben ik er ook! Het is goed uitgedraaid voor mij dankzij mijn advocaten, maar het had ook het einde van Mister Gay kunnen zijn! Tom Smets is samen met zijn goede vriend Patrick, die nog even bekend wou worden op de kap van de situatie. Die twee blijven best ver uit mijn buurt. Ben ik rancuneus? Ja, er zijn misschien wel een paar mensen waar ik niet zo blij mee ben. Mensen zeggen wel eens: ‘het is de grote Bram Bierkens show’. En ja het is natuurlijk een project waar ik mezelf aan koppel.

En ik vind nog steeds dat een Pride of Mister Gay nodig zijn als je de commentaren leest op internet: dat we mediageile homo’s zijn. Maar weten ze wel dat er jongens zijn die buiten worden gezet door hun ouders en gepest worden in hun sportclub of school? Ik vind het heel egocentrisch en bekrompen als je zo een reacties durft te geven over artikels van Mister Gay. Want dan weet je niet waar het over gaat en heb je het niet gezien. Respecteer ik ieders mening? Ja natuurlijk, maar we krijgen heel veel shit over ons heen. Ik heb geleerd om dat los te laten, maar ik word nog altijd boos van die verhalen. Bekend zijn heeft zijn voordelen, maar soms denk ik dat het soms beter is onbekend te zijn. Ik kom op plaatsen waar anderen niet komen, maar moet er wel veel shit bijnemen. Ik wil geen bekende Vlaming zijn zoals Koen Wauters! Vroeger wel, maar nu… neen dank je!

Ben je mediageil?

Zou ik de media en wat ik nu doe kunnen missen? Neen! Ivan en Raf zeggen dat beiden: als ik niet zing, zal ik presenteren of iets organiseren. Ik heb dat nodig en ben graag op events onder de mensen. Is dat mediageil? Weet ik niet, maar je moet wel in de belangstelling willen staan om dit te doen.

Kom je niet vaak mensen tegen die als vriend willen overkomen, maar die eigenlijk iets van jou willen?

Ik merk dat ik daar in het verleden iets te gemakkelijk mee omging. Ik heb een beperkte vriendengroep gecreëerd door de jaren heen. Ik besefte dat er mensen waren die iets gratis van me wilde en daar ben ik wel met de groffe borstel doorgegaan. Het was vaak Ivan die zag dat mensen mij gebruikten. Ik was daarin te naïef. Ivan deed me beseffen dat ik beperkter moest zijn in mijn vriendenkring en meer tijd moest maken voor mijn echte vrienden. Toen Raf in het begin zei dat hij iets voor mij voelde dacht ik ook: mist hij zijn manager of mij? Ik ben strenger geworden in met wie ik omga. Het is niet gemakkelijk om gewoon eens uit de bol te gaan, want dan hoor je plots allerhande verhalen.

Is dat niet de keerzijde van de medaille?

Ja, maar ik doe dat toch ook niet met andere mensen? Ik zal nooit een grijze muis worden. En dat verwachten mensen wel met mijn functie.

Wat zijn jouw toekomstdromen?

Ik hoop dat het geluk dat ik nu heb nog lang gaat duren. Dat de verkiezing blijft zoals zij nu is. En ik hoop dat er nieuwe projecten op mijn pad zullen komen.

Succes met je nieuwe relatie en je carrière.

https://www.mrgaybelgium.be/